Bestaat er iets dat zo rustgevend is als de ondergaande zon? Door de oneindigheid, door de omvang van dat prachtig schouwspel is het onmogelijk het geheel op foto vast te leggen. Ik heb het vaak geprobeerd, nooit krijg je die totaalsfeer, die ingenomen zachtheid vastgelegd. Dus dan zit ik uit mijn ogen te staren, puur te genieten. Ik zou het graag vasthouden, opnemen, neerschrijven om het te bewaren voor de toekomst, voor die momenten dat ik het harder nodig heb. Aangezien dat nooit lukt kan je alleen maar proberen er zoveel mogelijk van te genieten en je het te herinneren. Terwijl elke minuut de kleuren veranderen, elk ogenblik de wolken zich zwoel verplaatsen begin je te dromen. Je voelt je zo klein in die prachtige onmetendheid en al je problemen lijken plots zo klein. Je liefde komt in je dromen aanspoelen terwijl er meer blauw in de schakeringen komt, het rood wordt nog warmer en even wanneer je je met je ogen knippert zie je in de verte nog de stille gloed van wat daarstraks nog een dag was. Prachtig hoe de wereld in elkaar zit. Je vraagt je niet af waar die dingen vandaan komen, ik weet wel dat die kleuren door lichtbreking verschijnen en dat de zon al lang weg is wanneer wij ze zien ondergaan, maar het is toch een wonder wat zo'n sfeer teweeg kan brengen... een prachtig stukje natuur, voor iedereen...
Peter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten